Haddinden fazla mutsuzum. Az önce gülerken şimdi ağlıyorum. Ve regl-regl öncesi dönemde de değilim.  Hormonal bozukluğum olduğunu da düşünmüyorum ama duygu bozukluğum olduğunda neredeyse yemin edicem.

Günlerdir saçma sapan davranıyorum, anneme ters gidiyorum,  babama olmadık şeyler söylüyorum bilinçaltı sağolsun agzina sicmisim adamın,  erkek kardeşim desen ayni anadan babadan olduğumuz için elbette seviyorum ama kendisine katlanamiyorum. Bazen öldüresim geliyor. Son sözüm de ben 15 16 yaşında yeni ergen değilim,  annemin evlenmeye karar verdiği yaştayım. 23 yaşındasın bu neyin tribi diye de bir allahin kulu sormuyor.  Sorsa ona da cephe alırım kesin. Bunu bilinçli mi yapıyorum?

İnan bilmiyorum.  Bu blogu kendi psikolojim için açmıştım belki yazarsam rahatlarım diye. Kendimi size bile ele veremiyorum. Verdikçe ya taslağa dönderiyorum, ya direkt siliyorum. Peki bunun sebebi ne biliyor musunuz; kafanızda yanlış şekillenme korkusu.

Elestiriye açık sanırdım kendimi, galiba değilim.  ölesim geldi yine. Bu sıralar çok oluyo, soruna katlanma güdüm yok benim. .böyle olunca da yaşama arzum kalmıyor.  Of darlandim yine. Oysa herkes gibi ben de iiyi bayramlar dicektim. Yine yapamadım.

neyse iyi geceler